Weggaan/Loslaten
Categorie: Liefdesgedichten
Geschreven door: Bloem - Ingezonden op: 26-6-2008 21:13
Ik zat op een mooie berg in de zon.
Dit is waar het allemaal begon.
Alle ellende, al die vreselijke dingen.
Ik kon het zo opnoemen, je hoefde het er niet uit te wringen.
Jij was de oorzaak, je liep zomaar weg.
Ik dacht echt: kom op zeg!
Je meende het serieus, het was voorbij.
Midden in de menigte was dat het enige dat je zei.
Janken kon ik, janken! Ik deed niks, alleen ik lachte.
Zou ik het nog erg vinden? Dat was afwachte.
En ja hoor, hier is het.
Nu lig ik hier te denken aan jou in bed.
Ik probeer het van me af te schrijven in dit gedicht.
Misschien kom je toch nog in zicht?
Of blijf je zo ongrijpbaar voor mij?
voor mij een nachtmerrie, en jij bent vast blij.
Ik moet je nu wel vergeten want ik maak mezelf kapot.
Ik moet ermee leren leven, of. maar 1 schot...
Nee, dat doe ik mezelf niet aan.
Ik ga niet dood! Niet omdat je weg bent gegaan!
Hier blijf ik, tot het eind.
Hier blijf ik, tot de zon verdwijnt.
Waardering: 
Er is 33 keer op dit gedicht gestemd.